Sabah uyanlarımda veya sabaha karşı uykularımda bende olan hislerimi, günün geri kalan zamanlarında napıyorum bilmiyorum...
Düşünüyorum, ağlıyorum, bağırıyorum... Sonra uyanıyorum, yerimden kalkamıyorum... Yorgunum, hislerim ağır geliyor, dayanamam mi acaba diyorum...
Sonra mecburiyetten, sorumluluk duygusundan kalkıyorum yerimden...
Evimden çıktığım an hislerimi kaybettiğimi düşünüyorum... Kendimi tokaklıyorum, cimcikliyorum; hissetmiyorum.
Maket bıçağı ile bütün vücudumu kesip, sonra sargı beziyle kaynaması için tekrardan sarmış gibi de hissetmiyor değilim...
Bana iyi gelen şeyler de var tabi... Etkilerini yitirmelerini, hiçbir şey yapamayarak izliyorum...
Bu sabah da uyandim, hissetmeye çalıştım... Hissetmek için yazdim... Yazdikca hissettim... Hissettikçe yazdim... Yazdikca tekrarladim... Tekrarladikca hissizlestim...
9 Aralık 2012 Pazar
25 Ekim 2012 Perşembe
yenilik yeşillik...
bir çok kez yeni yeni zamanlara başlıyoruz, başladığımızda yeni olanda...
her yeni de eskiyor haliyle...
odamda da eski olan o kadar çok şey var ki... yeni bir şeyler yapmak istediğim zaman ( mesela odamı düzenlemek gibi veya taşınmak gibi... ) o eski şeylerin bir kısmını atıyor, bir kısmını da saklıyorum...
her seferinde "bu kadar şeyi neden gereksiz yere tutmuşum ki!" diye söyleniyor, sonrasında yine tutmaya devam ediyorum...
bazı şeyleri atmaya kıyamıyorum sanırım...
mesela yine bu akşam üniversite hayatım boyunca aldığım ve sakladığım bütün notlarla birlikte bir sürü şey attım çöpe... ( bir kaç tanesini yine saklayacağımı beni tanıyan herkes biliyor... )
böyle bir sürü ıvır zıvırın arasından bir tane saman rengi bir zarf çıktı...
üzerinde biçimsiz harflerle "Şiir" yazıyor...
içindekileri çıkarıp tek tek baktım... zarfın içinden sevdiğim şiirlerden bazıları, benim eski şiir denemelerim ve birçok yeri yırtık bir kağıt daha çıktı...
bir çok yeri yırtık olan kağıtta bir şiir var: "Sevgiliye Sesleniş"
hemen hatırladım şiiri... bundan 6-7 yıl önce, lisede Sezen adında bir kız vermişti bana... Deliler gibi okuyan, deliler gibi yazan bir hatundu...
düşünüyorum o zamanları... ergenlikten kaynaklı hormonlarımız tavan yapmışken, an ve an aşık olabiliyorduk... sınıf arkadaşlarımın benimle "lan yine mi aşık oldun? bu sefer ki kaç dakika?" diye dalga geçtiklerini hatırlıyorum... benim de buna benzer dalga geçtiğim çok olmuştu tabi...
bu şiiri okurken an ve an aşık olunan birine yazılmış gibi durmuyor hiç... çok daha içten, çok daha derin... belki de bir teklif tadında yazdı o şiiri...
komik ama bir o kadar duru geliyor okuyunca tekrar.
Sevgiliye Sesleniş
Roskotinikov nasıl bir ağrı çektiyse
Ben de seni sevdiğim için aynı ağrıyı çekiyorum.
Hayatıma girip, yaşamımı alt üst ediyor,
Sonra da beni sevmiyormuş gibi davranıyorsun.
Tefeci kadın gibi, sevgime karşılık olarak
Acıyı faizle veriyorsun.
Oturup saatlerce kitap okuyorsun,
Fakat karşında ömürlük hikayeler yaşayan bu zavallı insanı görmüyorsun.
Biliyorum ıssızsın, yalnızsın ve bundan yakınmıyorsun.
Sonsuzluğu ve uzakları olmayan kıyısız bir mavisin.
Kim bilir kaç limana demir attın?
Fakat hiçbir gemiyi kendi limanına kabul etmedin
Belki de hiç sevmedin, geçici heveslere kapıldın.
Hıza binen sevdaların, sevdalıların oldu.
Benim için de ilkin yabancıydın.
Sonra anlaşılması zor bir kitap,
Dilsiz bir masal,
Karanlık bir ülke,
Kanlı bir gece,
Karanlık gün.
Ve sonra gül habercisi, gül bahçesi oldun.
Şimdi sana sesleniyorum:
Bir sevgiliyi nasıl sevmem gerektiğini bilmiyorum. Bunu bana öğretmek için hayatını hayatım yapmayı kabul ediyor musun?
her yeni de eskiyor haliyle...
odamda da eski olan o kadar çok şey var ki... yeni bir şeyler yapmak istediğim zaman ( mesela odamı düzenlemek gibi veya taşınmak gibi... ) o eski şeylerin bir kısmını atıyor, bir kısmını da saklıyorum...
her seferinde "bu kadar şeyi neden gereksiz yere tutmuşum ki!" diye söyleniyor, sonrasında yine tutmaya devam ediyorum...
bazı şeyleri atmaya kıyamıyorum sanırım...
mesela yine bu akşam üniversite hayatım boyunca aldığım ve sakladığım bütün notlarla birlikte bir sürü şey attım çöpe... ( bir kaç tanesini yine saklayacağımı beni tanıyan herkes biliyor... )
böyle bir sürü ıvır zıvırın arasından bir tane saman rengi bir zarf çıktı...
üzerinde biçimsiz harflerle "Şiir" yazıyor...
içindekileri çıkarıp tek tek baktım... zarfın içinden sevdiğim şiirlerden bazıları, benim eski şiir denemelerim ve birçok yeri yırtık bir kağıt daha çıktı...
bir çok yeri yırtık olan kağıtta bir şiir var: "Sevgiliye Sesleniş"
hemen hatırladım şiiri... bundan 6-7 yıl önce, lisede Sezen adında bir kız vermişti bana... Deliler gibi okuyan, deliler gibi yazan bir hatundu...
düşünüyorum o zamanları... ergenlikten kaynaklı hormonlarımız tavan yapmışken, an ve an aşık olabiliyorduk... sınıf arkadaşlarımın benimle "lan yine mi aşık oldun? bu sefer ki kaç dakika?" diye dalga geçtiklerini hatırlıyorum... benim de buna benzer dalga geçtiğim çok olmuştu tabi...
bu şiiri okurken an ve an aşık olunan birine yazılmış gibi durmuyor hiç... çok daha içten, çok daha derin... belki de bir teklif tadında yazdı o şiiri...
komik ama bir o kadar duru geliyor okuyunca tekrar.
Sevgiliye Sesleniş
Roskotinikov nasıl bir ağrı çektiyse
Ben de seni sevdiğim için aynı ağrıyı çekiyorum.
Hayatıma girip, yaşamımı alt üst ediyor,
Sonra da beni sevmiyormuş gibi davranıyorsun.
Tefeci kadın gibi, sevgime karşılık olarak
Acıyı faizle veriyorsun.
Oturup saatlerce kitap okuyorsun,
Fakat karşında ömürlük hikayeler yaşayan bu zavallı insanı görmüyorsun.
Biliyorum ıssızsın, yalnızsın ve bundan yakınmıyorsun.
Sonsuzluğu ve uzakları olmayan kıyısız bir mavisin.
Kim bilir kaç limana demir attın?
Fakat hiçbir gemiyi kendi limanına kabul etmedin
Belki de hiç sevmedin, geçici heveslere kapıldın.
Hıza binen sevdaların, sevdalıların oldu.
Benim için de ilkin yabancıydın.
Sonra anlaşılması zor bir kitap,
Dilsiz bir masal,
Karanlık bir ülke,
Kanlı bir gece,
Karanlık gün.
Ve sonra gül habercisi, gül bahçesi oldun.
Şimdi sana sesleniyorum:
Bir sevgiliyi nasıl sevmem gerektiğini bilmiyorum. Bunu bana öğretmek için hayatını hayatım yapmayı kabul ediyor musun?
2 Ağustos 2012 Perşembe
hissiyat...
2 tane
şey var. Birincisi ikincisinin özelliği. Tuvalete gitmek ve acı çekmek gibi.
Acı çekilen bir tuvalet serüveni…
Hayatta
yaptıklarımız, yaşadıklarımızın mutlaka bir ikincisini de yaşamak istiyoruz…
İlkokula gittim, o zaman ortaokula da liseye de, üniversiteye de gideyim
diyoruz… Çünkü hepsi bir döngü, bir kez yapınca kimsenin umurunda
olmayabiliyorsun. Bunlar sistemin dayattıkları evet, tamam kabul ediyorum
bunları. Peki ya bizim kendi tercihlerimizle yaptıklarımız?
Etrafımızda
dönüp duran bir sürü olayı sadece izliyor gibi görünsek de, onların tamamı
bizim öğrenmemiz için doğa tarafından kurgulanmış bir film gibi… Biz de hayatı
izlemiyoruz, sinevizyona her gün yeni filmler giriyor, hayatın tam içinden… Hep
birlikte izlemeye koyuluyoruz, bazılarının gişesi patlıyor; bazıları ise boş
salona oynuyor… 1-2 kişinin olması boş salon olduğu gerçeğini değiştirmiyor ki…
İşte
biz böyle filmleri tercih ettiğimiz zaman pişman oluyoruz, hayatımızın tek
sahnesi olduğunu düşünüyoruz… Oysa filmin aynı, sahnenin veya kadrajın bize
özel olduğuna inanmak istemiyoruz veya inanmıyoruz… her neyse.
Bir
film ile hayatımızın bir sahnesi arasında ne fark var biliyor musun? Ben
bilmiyorum çünkü böyle bir farkın olduğunu düşünmüyorum ben… Fark dediğimiz
şey, farkın bizden öte hiçbir şeye hiçbir kimseye ulaşmayacak kadar uzak
olmasıyla alakalı. Oysa filmlerin hiçbirinin tamamı böyle bir, onda var bunda
yok olayı yaratmıyor. Yaratsa bile biz onu buna eşlemekle alakalı bir gündem
yaratırız ki zaten hemencecik…
Şöyle
bir şey var aklımda; bu aralar aynı filmde oynuyorum. Başrolde sadece ben
varım. İzleyici de bayağı ilgili hani… O yüzden bir ikililik aradığımızda eski
filmlerimize geri dönmeyi istiyoruz. Ben şu an izleyicinin ilgisini çekmeyen,
sadece boş salona oynayabilecek (1-2 kişinin olması değiştirmiyor ön kabulüyle)
bir filmde oynamak istiyorum…
Filmimin
adını sonra koyacağım, konusu önemli değil.
O zaman
sahne 1 - sessiz/gece!
30 Temmuz 2012 Pazartesi
aynaya bakmak...
bazı kişileri memnun etmenin zor olduğunu düşünüyorum.
bazı kişiler, ne kadar sevilseler de, bazı zamanlarda sadece kendileri üzerinden düşündükleri...
kızdığımız zamanlarda, ağzımıza gelen her şeyi söylemek; bir süre sonra kendimizden utanmamıza yol açabilir. Dolayısıyla son raddeye bırakmadan işi sakin olmak ve özellikle "acaba haksızlık mı yapıyorum?" diye bir kaç defa sormak gerek... kimseye değil, sadece kendine.
eğlenmek için yaptığımız her şeyi, aynı anda sinirlenmek için de yapabiliriz; böyle yeteneklerimiz olduğuna gerçekten inanıyorum. ama bunu neden tercih ederiz? bunu bir türlü anlayamıyorum.
olur, orada olan orada; burada olan, burada kalır...
at ölür, meydan kalır; yiğit ölür ama şan mı kalır? ondan emin değilim işte.
neyse...
bazı kişiler, ne kadar sevilseler de, bazı zamanlarda sadece kendileri üzerinden düşündükleri...
kızdığımız zamanlarda, ağzımıza gelen her şeyi söylemek; bir süre sonra kendimizden utanmamıza yol açabilir. Dolayısıyla son raddeye bırakmadan işi sakin olmak ve özellikle "acaba haksızlık mı yapıyorum?" diye bir kaç defa sormak gerek... kimseye değil, sadece kendine.
eğlenmek için yaptığımız her şeyi, aynı anda sinirlenmek için de yapabiliriz; böyle yeteneklerimiz olduğuna gerçekten inanıyorum. ama bunu neden tercih ederiz? bunu bir türlü anlayamıyorum.
olur, orada olan orada; burada olan, burada kalır...
at ölür, meydan kalır; yiğit ölür ama şan mı kalır? ondan emin değilim işte.
neyse...
bazı zamanlar yaşadığım ülkeye lanet ediyorum.
o kadar çok yavşaklık var ki, o kadar çok düşmanlık...
birilerinin özel alanına saldırı yapmak, birilerinin götünü yalamak... hayattan nefret ettiren o kadar çok "haber" var ki...
bir gün dönmemek üzere gidersem ve bunun bir mahkemesi görülürse; en büyük deliller ben yaşarken ki manşetler, haberler, pislikler...
o kadar çok yavşaklık var ki, o kadar çok düşmanlık...
birilerinin özel alanına saldırı yapmak, birilerinin götünü yalamak... hayattan nefret ettiren o kadar çok "haber" var ki...
bir gün dönmemek üzere gidersem ve bunun bir mahkemesi görülürse; en büyük deliller ben yaşarken ki manşetler, haberler, pislikler...
26 Temmuz 2012 Perşembe
çok uzun zaman olmuş yazmayalı; yoğunluktan bilirim...
ama bir şeylere karşı durmak içindir belki de, en yoğun olduğum zamanların birinden yazıyorum.
bu aralar daha çok yazacağım, belki de kafamda projelendirdiğim yeni bir fikri; belki de saçma-sapan bir duyguma, belki de tam da buraya; öylesine... öylesine yazmayalı da çok uzun zaman oluyor. o kadar uzun zaman ki, hayatımda değişen 1 milyon tane şey sayabilirim.
yazmalara başlamalıyım ki, devam edebileyim. işte tam bu nokta, başı olsun isterim.
ama bir şeylere karşı durmak içindir belki de, en yoğun olduğum zamanların birinden yazıyorum.
bu aralar daha çok yazacağım, belki de kafamda projelendirdiğim yeni bir fikri; belki de saçma-sapan bir duyguma, belki de tam da buraya; öylesine... öylesine yazmayalı da çok uzun zaman oluyor. o kadar uzun zaman ki, hayatımda değişen 1 milyon tane şey sayabilirim.
yazmalara başlamalıyım ki, devam edebileyim. işte tam bu nokta, başı olsun isterim.
1 Ocak 2012 Pazar
heyecanlı günler
bugünlerde çeşitli heyecanlar yaşıyorum.
tek tek sonuçları negatif olsa da, kendimi kötü hissetmiyorum.
çünkü biliyorum ki, ne oluyorsa; olması gerektiği için oluyor.
benim bir şeyler yapma isteğim, inancımla alakalı.
inanmak bu dünyadaki en güzel değerlerden biri olabilir.
heyecanların en büyüğü de bir sorumluluk..
onun heyecanı her geçen an daha çok sarıyor beni, kendimi kaptırmıyorum ama.
ne olacağını bilmiyorum, ama benim hayatımdaki önemli bir değişim sürecine sebep olacağından hiç şüphem yok.
"her şeyin hayırlısı"
tek tek sonuçları negatif olsa da, kendimi kötü hissetmiyorum.
çünkü biliyorum ki, ne oluyorsa; olması gerektiği için oluyor.
benim bir şeyler yapma isteğim, inancımla alakalı.
inanmak bu dünyadaki en güzel değerlerden biri olabilir.
heyecanların en büyüğü de bir sorumluluk..
onun heyecanı her geçen an daha çok sarıyor beni, kendimi kaptırmıyorum ama.
ne olacağını bilmiyorum, ama benim hayatımdaki önemli bir değişim sürecine sebep olacağından hiç şüphem yok.
"her şeyin hayırlısı"
Kaydol:
Yorumlar (Atom)